Piard w katedrze

Popełniać gafy jest rzeczą ludzką i wiedzą o tym wszyscy. Doskonale wiedzą o tym głowy państw, bo ich gafy urastają do rangi symbolu. Taki np. prezydent Obama prawdopodobnie nie wiedział, co to za muzyczkę puścili z patefonu i chciał spełnić toaścik za zdrówko gospodyni wieczoru – królowej Elżbiety II. Ta jednak kompletnie zignorowała fakt, że najpotężniejszy człowiek świata macha do niej kieliszkiem. Cóż, właśnie grano hymn dumnych Brytyjczyków…

Mistrzami faux pas są oczywiście dzieci, które zawsze wygadają, o czym rozmawiają rodzice i co tatuś (pozdrawiam, bo tu bywa) powiedział do mamusi o babci. Bachory są niedyskretne, niemądrze prawdomówne i raczej wcześniej, niż późnij wyklepią co myślą lub usłyszą. Dla określenia tych „kłopotliwych dzieci” użyto nawet  miana ukutego przez Paula Gavarniego, słynnego „Les enfants terribles”.

Faux pas przydarza się również dziennikarzom, a sprawozdawcy sportowi, spikerzy i prezenterki są rozległym i wciąż rosnącym zagonem kapusty. Najczęściej gafa jest przejęzyczeniem, wynikiem napięcia i samego tego, że jest się „na wizji”. Czujne oko kamery wychwyci wszystko, a internet utrwali i przekaże w świat.

Najgorzej jest z dziennikarstwem politycznie zaangażowanym, gdy beznamiętny obserwator daje się wciągnąć w ten wir, którego sam staje się z czasem głównym kołem zamachowym. Utrzymanie wytężonego umysłu i napiętych do granic wytrzymałości mięśni to nie lada wysiłek. Nikt, choćby był zdrowy jak koń, na dłuższą metę tego nie wytrzyma. W chwili, gdy gonitwa wychodzi na ostatnią prostą, niespodziewanie może przydarzyć się kryzys. Niedotlenienie spowodowane zadyszką wywołać może nagłe i mimowolne zwiotczenie mięśni. Pomimo zaciśniętych pośladków, chłodny i zdystansowany obserwator może wtedy nie utrzymać i mimowolnie popuścić.

Atak miał miejsce w poniedziałkowy wieczór. Po pracowitym tygodniu przyszła wprawdzie pora weekendowego wytchnienia, po którym znów jednak trzeba się było zaprząc do kieratu. Jak wyglądała odprawa u Naczelnej – nie wiadomo ale mogło być np. tak:

- Program na ostatni tydzień jest taki – wyciągnąć ludzi z domu na referendum. Ja piszę o podwyżkach za ciepło, ty szukasz zdjęć do listów Czytelnika, a on niech pisze komentarze. Więc wszystkie ręce na pokład, wszyscy do wioseł i wszyscy do modłów. Panie Leszku Marku, witam na pokładzie! Nic nas nie łączy, bo wszystko nas dzieli. Nawet teraz robi mi się niedobrze, gdy na Pana patrzę… To nic. Najważniejsze, że płyniemy razem. Coś mam Panu napisać, czy sam Pan urodził?    

Czy tak było, to nie wiadomo, ale wiadomo za to, że Musculus sphincter ani internus  puścił o godz. 21.38. O tej właśnie godzinie Naczelna nadusiła „enter” i Leszek Marek Gryciuk oświadczył na Obsrywatorze, że Zbigniew Janusz Opalach, skoro został wybrany w demokratycznych wyborach, to „powinien mieć czas na realizowanie swojego programu i obietnic składanych publicznie dzięki którym wygrał wybory”. Wprawdzie jeszcze w drugim zdaniu mówi, że należy dać mu szansę na przedstawienie wizji i koncepcji, lecz reszta akapitu poświęcona jest już gminie, mieszkańcom i problemom. Te problemy ciągną się przez resztę akapitów, jednak fakt poszedł w świat – zwieracz wewnętrzny zawiódł, co natychmiast podchwycili czytelnicy. Naczelna nie wyłapała: Leszek Marek błogosławi Zbigniewowi Januszowi!

O której zawiódł Musculus sphincter ani externus nie wiadomo, lecz dwie godziny później oświadczeniu Leszka Marka amputowano dowód jego szacunku dla wyborczego zegara i demokracji. Pozostali za to „obaj panowie”, którzy nie dorośli do swoich funkcji, uchowały się także porażka i skraj bankructwa. Przetrwały również ludzkie nadzieje i marzenia, przetrwała mała ojczyzna i jej były gospodarz. Oprócz pierwszego akapitu przetrwało wszystko z apelu o pójście na referendum. Zachował się nawet ten osobliwy styl pisarski, wskazujący (być może), że to jednak nie Naczelna chwyciła za pióro. Jej specjalnością są wyrafinowane błędy logiczne (albo wprost – głupoty), jednak błędów stylistycznych My raczej nie popełnia.

Szlag trafił też ambitny tytuł. Choć dziś tekst jako „wpisany przez naczelna” ozdabia proste i żołnierskie „Gryciuk mówi” (całkiem jak jakiś Czesław śpiewa), to wcześniej był on po łacinie i od razu z tłumaczeniem dla niezorientowanych. Był też wpisany przez bliżej nieznanego i chyba nowy nabytek w stajni Obserwatora – redaktora kryjącego się pod skrótem LMG. Szlag trafił również kilka komentarzy, ale te zawsze jednak da się jakoś odpracować.  

            Faux pas może przydarzyć się każdemu i w najmniej odpowiednim momencie. Ot, choćby w katedrze, kiedy w trakcie skupionego nabożeństwa komuś wyrwie się nagle z tyłka warknięcie na puzonie. Bywa. Co wtedy robić, gdy ktoś w naszej ławce gapi się na nas ze zmarszczonym czołem? Trzeba uśmiechnąć się tylko niewinnie, zatrzepotać rzęsami i odpowiedzieć:

 - Wycięłam coś? Chyba nie, alezaraz sprawdzę. Wydaje mi się, że jest wszystko. Komentarze wycięłam, fakt -cały tekst był w ramce i wrzuciłam go jeszcze raz i niestety komentarzepoległy, ale tekst jest cały.

Ależ Pani Aniu. Cały? Może Obsrywator to nie katedra ale ma Pani świetną akustykę i donośny puzon. Nawet tę ramkę słychać.