Achtung!-referendum

Ukazał się długo zapowiadany i z wypiekami oczekiwany Obserwator Nr 3 w wersji z rolki. Ukazała się również internetowa „glosa” do papieru, czyli czemu wyszło tak, jak wyszło, a tak naprawdę – jaka ze mnie zuch-dziewucha: niedosypiam i niedomagam, ale gripex pod język i do roboty! Trzeci numer pozwala wyrobić sobie już zdanie o tym, jaki mniej – więcej będzie nr 4, 5 i kolejne, aż do wielkiego finału, czyli achtung!-referendum. Spróbujmy go przeczytać i zrecenzować za pomocą tych środków artystycznego wyrazu, jakimi posługuje się My/Naczelna. Komu już zapomniało się, jakie są to środki, może je łatwo odnaleźć, ot choćby TU i ÓWDZIE. Tak więc okulary na nos, nos w gazetę i czytamy zaczynając jak Naczelna, czyli od „nareszcie”:
Nareszcie mam niekłamaną przyjemność pomiętosić egzemplarz niezależnej gazetki napisanej i wydanej przez Naczelną. Naczelna napisała ją sama, a czego sama nie napisała, to napisali jej Mateusz i Komenda Powiatowa Policji w Piszu + czytelnicy.
Po odliczeniu strony ostatniej, gdzie zgodnie z zapowiedzią sprzed roku, że będzie promować swoją gminę, Naczelna promują sieć ośrodków i hoteli (w tym Krzyże), pozostaje stron jedenaście…
Po odliczeniu jedenastej (sport + achtung!-referendum) zostaje dziesięć…
Po odliczeniu dziesiątej (sport + pruskie napitki z zakąskami) zostaje stron dziewięć…
Na stronie dziewiątej można sobie wreszcie poczytać – zamarznięci i wywiad ze strażakiem. Poza tym, Monika Uliszewska z KPP Pisz (to ta miła pani rzecznik, która „Nigdy nie komentuje "od siebie", jest bezstronna, na maile odpowiada szalenie sympatycznie.”) donosi o kolizji w Piszu i kradzieży w Orzyszu. Pani Moniko – a może by tak jeszcze coś z Białej Piskiej, co? Po odliczeniu dziewiątej zostaje stron osiem…
Na stronie ósmej jest ZUK, Prześniak i… KPP. Pani Monika chyba dosłyszała – 42-letni Jacek N. przedzwonił Gazelą w przydrożne drzewo. Przydzwonienie miało miejsce w gminie Biała Piska. Pani Moniko  - to może coś z Rucianego?! Zostało stron siedem…
Na siódmej podziwiamy „nasze talenty”. W roli naszych talentów (patrz: „glosa”) wystąpili nasza utalentowana Naczelna, która pokazali, jak pokazać mazurską zimę. Jak pokazać „Mazurską zimę w fotografiach Anki Grzybowskiej”? Trzeba wyleźć z chałupy, stanąć i pstryknąć w cztery strony świata… „Zatykamy dziurę po talencie” – wyjaśnia w „glosie” nasza Naczelna, bo „Dziewczyna, która była jego główną bohaterką nawaliła, nie mamy autoryzacji, zdjęć i mamy dziurę na pół strony.” Faktycznie, pół strony zatkane, a na pozostałej połówce? Pani Monika z KPP jest wprost nieoceniona! Tekst wprawdzie nie jest o Rucianem, tylko apelem o opiekę nad bezdomnymi, ale to dopiero połowa rolki. Przed nami stron sześć…
Na szóstej (całej) jest to, co pozostało z Warmianki – zdjęcia zrobił Mateusz, a Naczelna zapytała, co tam będzie? Opowiedziawszy, jak to Jej znajomy dzisiaj właśnie (czyli kiedy?) opowiedział Jej o Gołocie, który wypił w Warmiance soczek, odpowiada że „na jej miejscu powstanie najprawdopodobniej jeden z sieciowych fast foodów.” Który – Pizza Hut, McDonalds czy KFC? Tak jest – gazeta to nie strona, gdzie zawsze można wejść i skorygować byka, a fast food przerobić na dyskont. Dlatego trzeba poczekać do strony drugiej, żeby przeczytać, że Naczelnej chodziło o supermarket. Przed nami wielka piątka…
Na piątej jest (poza achtung!-referendum) to, co z Obserwatora czyni Obsrywatora, czyli donos, oraz to co ja tak u Niej lubię... Czytelnik (oczywiście personalia do wiadomości redakcji) pisze List czytelnika, który zaczyna tak: „W dniu 09.11.2011 r. z dwoma kolegami spotkałem się z prezesem GS Ruciane-Nida, Panem…” itd. Potem Czytelnik podaje daty, miejsca i kwoty, przywołuje treści pism, wypowiedzi, telefony itp. Na koniec Czytelnik reasumuje i mówi o zależnościach, telewizji i nagłośnieniu. Nie wie wprawdzie, czy to pomoże, ale wie jedno – „nie można udawać, że nic się nie dzieje.” Przed kim niby chronione są personalia Czytelnika, który rozwleka szczegółowo swoją sprawę na dwie trzecie strony – nie wiadomo, ale tak jest bardziej tajemniczo, a przecież to właśnie taki nimb tajemnicy urodził nam kiedyś Naczelną i do dziś ją spowija.
Nad listem Czytelnika jest Anka Grzybowska i jej artykuł z tytułem „W co Pan pogrywa, Panie Prezesie?”, a w nim meandry prezesowego pogrywania. To pogrywanie okraszone jest najprawdziwszą Naczelną:
„…to też jest jak najbardziej niejasne”,
„niejasne jest to, w jaki sposób…”,
„Nadal też kompletnie niejasne jest…”
Dodatkowo Anka Grzybowska pisze:
„Tego nikt mi nie jest w stanie wyjaśnić.”,
„Ja tego nie kupuję. Po prostu nie mogę pojąć, dlaczego w taki sposób prowadzi się negocjacje handlowe.”,
Koniec wieńczy dzieło, a w nim:
„Do tej pory nie doczekaliśmy się jakichkolwiek wyjaśnień ze strony GS-u. Czekamy cierpliwie, a do sprawy będziemy wracać.”
Pani Aniu – wdzięczna jestem Pani szalenie za tę piątą stronę… Bez Opalachów i Gryciuków,    bez Stecków, Kukiełko i Jatkowskich pisze Pani, kim jest Naczelna dla niej samej, za kogo się uważa i jak winna ją traktować cała społeczność. Bez tego śmiesznego „kontekstu politycznego”, wahnięć na lokalnej giełdzie emocji, chwilowych prądów i dłuższych trendów sympatii i antypatii radnych i wyborców, udało się Pani pokazać Ją samą bez togi, makijażu i peruki. Pomijając elementarne braki dziennikarskiego warsztatu, pomijając oddzielanie własnych opinii i komentarza od treści artykułu…
Czy ten cały Prezes GS-u cokolwiek Pani powiedział, czy tylko wysłała mu Pani mailem te swoje pytania? Co Pani ustaliła i czy cokolwiek Pani ustalała, czy też tylko „cierpliwie” czekała na należną Jej odpowiedź? Negocjacje handlowe to Pani środowisko? Że coś jest „niejasne”, „kompletnie niejasne” i nawet „najbardziej niejasne” dla dziennikarki z Wojnowa, nie znaczy że musi być niejasne. To „niejasne” można przecież wyjaśnić np. tym, że sprawa przekracza Pani możliwości pojmowania. Po prostu – to może być dla Pani za trudne, a biznes  i tajemnica handlowa (nie wiem, czy Pani o tym słyszała) są, patrząc z perspektywy kodeksu etyki dziennikarskiej, terenem delikatnym i grząskim. Ostatecznie – jeśli cokolwiek nosi znamiona czynu zabronionego, to jaka jest powinność dziennikarza, pamięta Pani? Czy może ten kurs zaliczała Pani eksternistycznie pomiędzy antropologią i doktoratem?
Pani Aniu – proszę przeczytać swój własny tekst. Przecież to cała Pani! Od roku rżnie Pani gminnego Arbitra i Sędziego, wzywa do tablicy i żąda wyjaśnień, spowiada podejrzanych i wskazuje winnych. Więcej – nawet „rozstrzyga” Pani sprawy będące nie tylko poza Pani kompetencjami, ale i rozumem. To bezczelność i tupet bezkarnej dziennikarki? Nie – moim zdaniem to tylko głupota. Bo czy mądry człowiek, nawet taki, który tylko udaje dziennikarza, napisałby wprost: 

„Sprawa jest prosta – GS powinien po prostu sprzedać działkę dotychczasowemu najemcy i nie byłoby żadnych problemów”. 

Powinien?! Sprawa rzeczywiście jest prosta – dziennikarz, który pisze coś takiego, jest głupi. Jest głupi jak but i Pani nie powinna się za to na mnie gniewać. Ani odrobinkę. W sumie prezes GS-u mógłby Panią przecież oskarżyć o presję i interesowność. Mógłby wysłać list do Stowarzyszenia Dziennikarzy Pols... A,  zapomniałam… Przecież Pani nie należy…
Dziękuję Pani szalenie za tę piątą stronę, bo „polityczne podsrywki” strony czwartej i drugiej są niczym przy piątej.
Na stronie trzeciej jest ważny tekst, czyli „Jak powstała grupa inicjatywna?” i podpisany przez tę grupę (GIR). W tekście wszystko jest ważne, a wśród samych ważnych rzeczy jest i taka ważna myśl, że konflikt na linii obecny burmistrz i jego poprzednik to nie jedyny możliwy przebieg frontu. GIR uważa, że możliwe jest inna i alternatywna wizja rozwoju i przyszłości gminy. I to właściwie jest już cała myśl, bo reszta to Opalach zaniedbał, zadłużył i wyhamował, więc trzeba na referendum, co potwierdza u dołu achtung!-referendum. Tekst jest oczywiście dużo dłuższy, niż ten skrót, jednak to, czego w nim nie ma, to odpowiedzi na tytułowe pytanie – jak powstała grupa inicjatywna? Jakoś widocznie powstała, skoro jest. Na razie panowie chcą wywalić okno. Czy i jakie wstawiać, jeszcze nie wiadomo. Może w następnym numerze?
W odredakcyjnym okienku na stronie nr 2 (oprócz wspomnianych „podsrywek”) jest nasza Naczelna. Wspiera piąstkę na bródce, zza okularów zerka mi w oczy i pisze o tym, co w numerze. Pisała to drzemiąc lub drzemała pisząc i wyszło jej że:
- „miłość do szarpaka zebrała krwawe żniwo” bo jeden wędkarz utonął, a dwóch zamarzło. Widać w tym sezonie utonięcia i zamarznięcia są krwawe. Strach pomyśleć jakie będą wypadki drogowe przy takiej eskalacji opisu?
- „woda jest dość ciepła i jeziora nie zamarzają w takim tempie, do jakiego przywykliśmy.” Ja tam nie wiem, do jakiego tempa zamarzania kto przywykł. Staram się mieć wciąż i niezmiennie 36 i 6, choć już za nogi mnie łapie.   
- „Frajda jest niesamowita, dzieciaki bawią się aż miło.” na tym lodowisku, co go nie ma, ale Naczelna je „widzi” zza piąstki i okularów.
- „Dziś publikujemy dość dramatyczny apel naszej policji…” – pisze Naczelna o p. Monice z KPP, a my dowiadujemy się, że poza dramatycznymi i bardzo dramatycznymi, apele potrafią być również „dość dramatyczne”. Dwójka za nami i…
Na pierwszej stronie – „Będzie lodowisko!”, a pod nim regulamin, z którego wynika, że 18-latek na dzień przed urodzinami ma jeździć pod opieką mamusi wyposażonej w łyżwy…  
W rogu oczywiście achtung!-referendum.
„Przeglądam gazetę i widzę błędy. Szlag mnie trafia, odbieram kolejny telefon. Zaczął się nowy dzień.” – kończy Naczelna glosę. Też jej współczuję.

P.S. Filmik o współwłaścicielu Obserwatora jest… Brak słów.