Dziennikarski hardcore czyli smrodek i padło na rozum

Naczelna lubi bajki, przypowieści i aluzje. Spróbujmy się wspiąć do jej poziomu. Jest taki brodaty dowcip, który kompletnie przepadł w mrokach niepamięci:

Przychodzi baba do lekarza i mówi:

- Panie Doktorze. Nic mnie nie boli, nic mi nie dolega i na nic się nie uskarżam.

- No to czego chce? – odpowiada dobrotliwie doktor.

- Chodzi o to, – odpowiada baba zniżając głos – że co innego czytam, a co innego widzę.

- Pani… - doktor rozejrzał się trwożnie po gabinecie – Z tym to nie do mnie, tylko do Służby Bezpieczeństwa.

Dowcip przepadł, bo w ogóle nie był śmieszny. Owszem, miał swoją alegoryczną treść, miał przez długie lata swój polityczny sens, ale był też kompletnie nieśmieszny.

Czym jest kadzidłowski zwierzyniec – powodem do rozpierającej dumy, czy raczej zaczerwienionego wstydu? Promocyjnym feromonem gminy, czy może raczej jej repelentem?

Park u wielu budzi mieszane uczucia i wywołuje co jakiś czas na różnych forach dyskusje. Jedni chwalą sobie możliwość zobaczenia w jednym miejscu jeleni, ptaszków i rysia, gdy wrażliwsi sarkają na chaos, fetor i obsługę. Jednych park przyciągnął już kilka razy, inni zarzekają się, że już nigdy w życiu. Można się spierać.

Obok głównego nurtu dyskusji rozważać można wątek oboczny – turyści śmiecą i siusiają, samochody parkują i blokują, a handlarze handlują i handlują. Jeśli przyszło komuś żyć nieopodal, to po roku może zacząć go z lekka trafiać szlak, po pięciu jest już chory, a po dziesięciu? Po dziesięciu będzie chciał uciec w jasną cholerę, lub imał się każdego sposobu, żeby całe to cholerstwo zamknąć w cholerę. Można zrozumieć.

Można nawet rozważać park w odniesieniu do spraw wyższej natury. Na jedną szalę położyć pytanie, czy godzi się zamykać w klatkach zwierzęta ludziom na pokaz?, a na drugą, skąd, jeśli nie z biletów, brać pieniądze na program np. reintrodukcji rysia? Co człowiek, to głowa, a co głowa, to odpowiedź.

Specem od odpowiedzi jest nasza niezrównana i jeśli zadaniem dziennikarza jest służba społeczeństwu i państwu (art. 10 ust. 1 jej ulubionej ustawy), to niezrównana jest wręcz służbistką. Można powiedzieć, że służy służalczo społeczeństwu i państwu. A właściwie Państwu, bo do Państwa pisze najchętniej.  

„Reklamowy hardcor, czyli smród i padłe łanie” jest tekstem niezwykłym. Nierzetelność i brak dziennikarskiego obiektywizmu dziennikarki to jedno, lecz nasilenie czarnego PR-u i złej woli autorki (choć przecież cały obsrywator nimi ocieka), nigdzie indziej nie znalazło się w takiej ilości, w tak mało nośnej sprawie. Mało nośnej, ponieważ obsrać osobę, knajpę, szkołę to już standard, lecz obsrać cały park?! To musiała być naprawdę trzewia wyrywająca laksacja.

Wpierw ustalmy, przynajmniej w przybliżeniu, czas i miejsce akcji,– tekst opublikowała 23-go maja i pisze w nim, że „kilka tygodni temu”. Ile to jest kilka? Wychodzi, że park został nawiedzony przez wyrocznię na okoliczność długiego weekendu z okazji 1, 2 i 3-go maja.  Tak więc na święta bierze Naczelna synka (to ważny szczegół!) i zajeżdża do parku po atrakcje. Co tam widzi? Nawet nie próbujmy sami tego opisać. 

„Wejście do Parku jest tragiczne - w starym koniowozie właściciel składuje śmieci, obok stoi jakaś straszna blaszana buda z małą gastronomią. W budzie nie ma wody, a mimo to jedzenie sprzedają tam w najlepsze, podobnie jak po drugiej stronie parkingu w zadziwiającej szopie, przykrytej korą. Nieopodal piętrzy się jakiś chrust i stos drewna z rozbiórki, pełnego wystających gwoździ. Brudno, z lasu cuchnie. Dwie Toi-toiki raczej nie wystarczą setkom turystów odwiedzających Park, poza tym odstraszają od nich skutecznie smród i tabuny much. Obrazu dopełnia wzdęte truchło jakiegoś jelenia, leżące na wybiegu.”

Zanotujmy dla porządku, co dziennikarka zobaczyła, co wywąchała, i co nie umknęło jej fotograficznej pamięci: śmieci w koniowodzie, stos rozbiórkowego drewna z gwoździami, brud, smród (tego nie zobaczyła, ale wierzymy), zadziwiającą szopę, dwa sracze, tabuny much i padlinę na wybiegu. Sporo. Co dalej? 

„Obchodzę stosy śmieci, starając sobie nie wyobrażać personelu tutejszej jadłodajni, korzystającego z Toi-toi i zaraz potem niemytymi rękoma nakładającego jedzenie turystom. Obok mnie, za rozpadającym się płotkiem z jakiś patyków młoda dziewczyna karmi dziecko siedząc w kucki na ziemi: „Usiadłabym gdzieś - mówi - ale tu nic nie ma, a na tamtej ławce coś chyba się rozlało, bo śmierdzi.” Ławka - jedyna - faktycznie jest brudna jak nieszczęście, poza tym siadanie na niej grozi śmiercią lub kalectwem.”

Znów sięgnijmy po ołóweczek i zanotujmy: stosy śmieci, rozpadający się płotek, matkę – karmicielkę i brudną ławkę, z którą było chyba coś nie tak, groziła jej śmiercią lub kalectwem. Zanotujmy też, że Naczelna rozmawiała z matką – karmiciel… Stop, stop, stop! Jeśli ma być rzetelnie, to zanotować możemy jedynie, że tu jest skrót, bo jakoś tak ni z gruchy, ni z pietruchy karmicielka zza płotu z patyków sama się wyrywa z informacją, że nie ma na czym karmić. Widzimy, bośmy wrażliwi i wyobraźnię mamy, jak matka łka, dziecina kwili, a czysta i niegroźna ławka jest kompletnie nieobecna. Troszkę dłużej niż chwilę zajmuje nam wyobrażenie sobie, jak wygląda karmienie dziecka z jednoczesnym siedzeniem w kucki na ziemi, ale niech tam. Obleci. Nie traćmy czasu i skoro Naczelna podchodzi, to i my podejdźmy:

„Podchodzę do przewodniczki kolejnej wycieczki: „Wygląda to strasznie, ale mamy w planach Park... No reklamują to miejsce, dzieci zwierzaki zobaczą, tyle tylko, że tu jest strasznie drogo... Za woreczek karmy 15 złotych plus bilety. Za te pieniądze powinni chociaż trochę tu sprzątnąć.””

Zanotujmy, że Naczelna widzi, że przewodniczka widzi, że wygląda to strasznie  i jest strasznie (drogo). Dalej jest zmiana dekoracji, lecz również pousiłujmy sobie wraz z przewodniczką po parku:

Usiłuje jakoś dostać się do oberży Pod Psem, ale wjazd na parking zastawia autobus, który nie zmieścił się na małym parkingu Parku. Objeżdżam teren żeby dojechać od zaplecza, ale na drodze staje mi jakiś młody człowiek, który każe mi natychmiast zawrócić bo jestem na... terenie prywatnym. Kompletny absurd, bo droga jest gminna. Krótka pyskówka z młodym człowiekiem nic nie daje, ale na szczęście autobus odjechał i ładuję się na parking Oberży. „Tu są przezabawne historie - opowiada Danuta Worobiec - Ludzie myślą, że u nas jest dyrekcja Parku - nasłuchamy się za wszystkie czasy. Jadą do nas na obiad, nie maja gdzie stanąć to stają na tym parkingu Parku, a tam każą im kupić bilet. Potem przychodzą do nas na obiad z biletami w garści, bo są pewni, że to nasz pomysł.”

Nie ma co notować, bo niby co – pyskówkę? Pyskówki Naczelnej, to jej prywatna i pewnie namiętna słabość. Jest duża i ma prawo do przyjemności. Ewentualnie zanotujmy to, że jedna ze stron mówi dziennikarce, jak sprawy między sąsiadami stoją.  Teraz popatrzy na pejzaż okularami naczelnej:

„Teren Parku jest ogromny, mimo to handlarze wszelkiego typu chłamem w rodzaju drewnianych siekier i urokliwych plastikowych jednorożców przylepionych na supergluta do styropianowej podstawki, okupują pobocze. Dlaczego nie handlują w Parku? Bo drogo - właściciel liczy sobie za każdy kramik słoną cenę. Szkoda - można byłoby tam zrobić jakiś fajny, miejscowy jarmark z miodem, nalewkami, serem czy chlebem. Zamiast tego mamy śmietnik.”

            

 Notujemy: chłam (na poboczu, bo w parku drogo), czyli śmietnik. Notujemy również, że w tym miejscu powinien być jarmark z miodem itd.

„Pytam mojego sześcioletniego syna, co zapamiętał z niedawnej wycieczki do Kadzidłowa. Muzeum, a w nim dziwną pralkę, maszynę do szycia, piec jak z Jasia i Małgosi... Pytam o zwierzaki. Buzia wykrzywia się w podkówkę i już wiem, co zaraz usłyszę: „Mama, tam był nieżywy jeleń z dziurą w brzuchu! - zawył mój syn – Jego zjadło!” Traf chciał, ze kilka tygodni temu chciałam mojemu synowi zrobić frajdę i wybrałam się na wycieczkę do Parku. Pod płotem leżała zdechła łania, napoczęta przez leśne zwierzęta. Frajda przerodziła się w koszmar, a Wojtkowi kilka kolejnych nocy śniły się rozbebeszone zwierzęta.”

I skrobiemy ołóweczkiem,  że chłopiec zapamiętał fajne: pralkę, maszynę i piec, a niefajne: „…nieżywy jeleń z dziura w brzuchu!”, a jego mama zdechłą łanię i koszmar. Na koniec Naczelną napada refleksyjny namysł podsumowania:

„Nie chciałabym mieszkać w pobliżu Parku z tym smrodem, padłymi zwierzętami i architektonicznym... Bezhołowiem? To chyba zbyt delikatne określenie. Z bajzlem i smrodem, tak będzie lepiej. Park Dzikich Zwierząt w Kadzidłowie to antyreklama gminy. Szkoda i zwierząt, i reklamy. Wątpię, żeby ktoś chciał przyjechać tam ponownie. Ja postaram się, zeby moj syn wiecej tej makabry nie oglądał.”

A my naskrobmy sobie jeszcze: smród, padłe zwierzęta (zrobiła się Jej liczba mnoga) i architektoniczne bezhołowie, które lepiej nazwać bajzlem. Park to antyreklama, makabra i Jej nóżka i ma się rozumieć, że Jej dziecka też, nigdy więcej tam nie stanie. Tyle. Koniec tekstu.

Prawda, że ładny? Można byłoby głupio zapytać, czy tekst jest tendencyjny, ale nie imajmy się prostych chwytów. Zapytajmy tak:

Gdzie to zamieszczono – na blogu, czy na łamach gazety internetowej?

Kto go napisał – bloger z żyłką obsrywacza, czy bezstronny dziennikarz w służbie prawdy?

Zapytajmy jeszcze tak – skoro tekst zamieszczono w dziale „Interwencje”, to kto interweniował i na czyją interwencję ten tekst powstał? Albo to była interwencja, albo „…chciałam mojemu synowi zrobić frajdę i wybrałam się na wycieczkę do Parku.”

Co robi w tekście syn, prócz potwierdzania poglądów mamusi? Co robi, jeśli nie reklamuje kogoś tą pralką, maszyną i piecem? To akurat mam w nosie, lecz czy nie nazbyt często My/Naczelna rozpina nad swoją biedną głową  parasol z synka?

Zapytajmy już prawie na koniec – skoro mamy tylu świadków potwierdzających tę nędzę parku, to gdzie w tekście występuje dr. Krzywiński ze swoimi racjami lub ktoś w jego imieniu? 

Na koniec zachowajmy się już zupełnie bezczelnie – tu jest ten artykuł. W artykule są zdjęcia. Na którym z nich widać padłą łanię, hałdy śmieci i deski z gwoździami? Rozumiem, że nasz wrażliwiec oszczędził wszystkim widoku truposza, który śnił się dziecięciu, bo matka musiała interweniować. No to może chociaż tę groźną ławkę? Jeśli co innego czytam, a co innego widzę, to do lekarza, czy na SB? Chyba do lekarza…