Wspomnień czar

Oglądam fotografie ludzi, których poznałam i odżywają wspomnienia.

To było czyste szaleństwo, ale taka już z jestem. Wróciłam właśnie z kolejnej wyprawy w mój ukochany Hindukusz. Wracałam piechotą, bo uciekł mi ostatni Pekaes. Z Hindukuszu autobusy nie jeżdżą po zmroku, więc kiedy wreszcie dowlokłam się do domu, byłam kompletnie skonana. Właśnie zrzucałam buty z nóg, a z pleców plecak, gdy rozdzwonił się telefon. Nie chciało mi się z nikim gadać i marzyłam tylko o ciepłej kąpieli i filiżance kawy. Przemogłam się jednak i podniosłam słuchawkę. O dziwo – gdy tylko ją podniosłam, momentalnie przestał dzwonić telefon. Z tego zmęczenia i skonania „Obserwator, słucham” powiedziałam jeszcze po hindukusku.

- Anka! Musisz tu zaraz przyjechać! Słyszysz?! Rzucaj wszystko i przyjeżdżaj. Do Mediolanu!– krzyczał ktoś w słuchawkę.

- Jestem skonana ze zmęczenia. – odrzekłam – Nie ma ciepłej wody i skończyła mi się kawa… Do Mediolanu? – dodałam, a w głowie zapaliła się lampeczka – Silvio?

Minutę później, wykąpana, ogolona i po kawie lecz z wciąż mokrymi włosami, pędziłam jak szalona przez wymarłe, spokojnie śpiące jeszcze o tej porze Wojnowo. Ludzie rozstępowali się na widok mojego samochodu.

- Ludzie, rozstąpcie się na widok jej samochodu. – zawołała jakaś kobieta w kraciastej chustce na głowie – To nasza Pani Redaktor!  

- Na pewno coś się stało. Może w Mediolanie? – odpowiedziała jej domyślnie inna w pasiastej chustce.

- Blbulgbmmm… - wybełkotał powszechnie znany pijak, moczymorda i złodziej, lecz jego bełkot rozwiał się w szumie wiatru.  

Gdy wciąż uwiązane drutem drzwi mojego samochodu chciały wypaść na kocich łbach Via Dante, właśnie wstawał dzień. Roztrącając zaspanych ochroniarzy wpadłam wprost do garsoniery Silvia.

- Anka! – zawołał unosząc się w atłasowej pościeli, w której drzemało jeszcze kilka par nóg – Oszalałaś? Mogli cię przecież zabić.

- Gdzie on jest? – odpowiedziałam nie mogąc odnaleźć w torbie notatnika i aparatu.

- Uspokój się, dziewczyno. Muammar przypłynie na Sycylię po południu i będzie na nas czekał z kolacją. Prześpij się, wykąp, napij kawy. Masz jakąś kieckę?

Pieniędzy nie zabrałam w tym pośpiechu z domu, a Silvio wie, że jesteśmy nie do kupienia i żadnych tych-tych nie przyjmę. Zawarliśmy kompromis i wywiad miałam przeprowadzić w jakimś odlotowym mundurze.

Z góry prywatny jacht Muammara prezentuje się okazale i jest wielki, jak nasz dawny transatlantyk. To skojarzenie przywołało wspomnienia, kiedy działałam w opozycji.  Kiedy samolot podchodził do lądowania w Fontanarossa, zdążyłam opowiedzieć ze szczegółami, jak mnie wyrzucono ze szkoły. Libijczycy czekali na nas na płycie lotniska, gdzie Silvio przedstawił mnie Muammarowi.

- To jest Anka z Obserwatora. Musisz wiedzieć, że komuniści relegowali ją kiedyś z Batorego.

- Za burtę? – Kadafi ze współczuciem pokiwał głową – Płynęłaś bez biletu?