Kwiaty i do kwiatów – kalendarz księżycowy My(szy)

Choć na pierwszy rzut oka wydać się może, że to jeszcze jeden z wielu przesądów, to nasze mózgi mają… płeć. Rozwój wielu gałęzi nauki o człowieku w ciągu ostatnich 50 lat (bezspornie już chyba) dowiódł, że każdy z nas, oprócz pierwszorzędnych cech tzw. dymorfizmu płciowego, ma jeszcze mózg, a w nim własną płeć. Płcie są dwie i tylko dwie, a reszta to aberracja ze wszystkimi odcieniami szarości, lub inne rozwiązanie przyrodnicze, lecz robakami się nie zajmujemy.

Tak więc chcemy, czy też nie, ale Ori(Anka) oprócz tego, że: 

a)      przedstawia się jako kobieta,

b)      wygląda jak kobieta,

c)      wypełniła biologiczną funkcję właściwą dla samicy homo sapiens,

to jeszcze na dodatek:

d)     gdzieś tam głęboko w sobie też jest kobietą.

Trzy pierwsze rzeczy są właściwie bezsporne. „Właściwie” jest kursywą, ponieważ każda, zbyt łatwo narzucająca oczywistość, natychmiast powinna budzić czujność badawczą. I tak:  bohaterka tego bloga ma niewątpliwy problem z liczbą mnogą.

- Potrafi napisać tekst i podpisać się jako kobieta – Anka Grzybowska, lecz obok potrafi zamieścić tekst, gdzie podmiot liryczny występuje w liczbie mnogiej. Wyjaśnień tego tajemniczego zjawiska może być kilka: pierwsze – poza Naczelną są w redakcji jeszcze jakieś osoby (piśmienny wspólnik, czy tajemniczy współpracownicy?), drugie – Ori(Anka) jest sama jak palec, lecz chce wywołać wrażenie, że jest „ich” cała dłoń, a właściwie pięść i trzecie – skoro Naczelna rozmawiała ze swoją dawną panią profesor, to czemu nie miałaby rozmawiać również z samą sobą?!

Ta ostatnia ewentualność (wielce kusząca) sporo mogłaby wyjaśniać, bo ludzie, których zewnętrzny świat nie lubi i nie docenia, mają chorobliwą skłonność do darzenia samych siebie szacunkiem i miłością, przy jednoczesnej nienawiści do tego zewnętrznego świata. Wybierają sobie wtedy na partnera samych siebie, co jest skąd inąd bardzo trafnym wyborem i to od razu na całe życie. Syndrom Narcyza ma wiele form i odmian, a wnętrze Naczelnej jest z pewnością przebogate. Nie wiemy np. w ilu wcieleniach występuje Pani Redaktor w komentarzach pod swoimi artykułami, ale czemu jej tego żałować? Jeśli zdarza się jej dyskutować z samą sobą lub samej sobie przyznać rację, (albo samej do siebie napisać i jeszcze poprosić o zachowanie personaliów w tajemnicy), to przynajmniej ma dyskutanta na poziomie. Teksty jednak Ori(Anka) podpisuje jako kobieta, więc jest kobietą.

- Czy My wygląda na kobietę? Oczywiście, że wygląda, a na dodatek jeśli ją jeszcze umyć, ubrać i umalować? W odpowiednim świetle i z ozdobami, mogłaby nawet uchodzić za atrakcyjną. Uroda nie jest sprawą, którą człowiek zawdzięcza sobie, a jej brak też nikogo nie obciąża. Z urodą, czy bez – jest kobietą.

- Naczelna i jej biologiczna funkcja samicy… Czy jest ktoś, kto jeszcze nie zorientował się, że Naczelna mają dziecko?! Czy jest ktoś, kto nie wie, że My jest matką?! Albo czy uchował się jeszcze ktoś, kto nie zna jego płci, imienia (i po kim je ma), lub gdzie się ono uczy? Obsrywator aż się ugina od macierzyństwa Naczelnej. Średnio 50 razy w miesiącu matka przypomina o swym macierzyństwie: troski, lęki i obawy, gimbusy, lekcje i spóźnienia, zabawy, wyprawy i zwiedzanie, zdrowie, nastrój i emocje, rozmowy, wyjaśnienia i wychowanie… Tyle w nich miłości i oddania, tyle ciepła i żaru uczuć, tyle zachwytów i pienia, cmokania i dumy, publicznych wyznań i półintymnych zwierzeń, że aż... Czasami aż budzi to zastanowienie i mimowolne skojarzenie z Marcjalisem: „Coś tam chyba źle pachnie, gdy wciąż pachnie ładnie.” Nam wystarczy, że wolne media są matką, a skoro matką, to i kobietą. Gdyby jednak ktoś miał wątpliwości co do biologicznych aspektów sprawy, to w internetowej kapliczce można odnaleźć wskazówkę, że podczas nocy wyborczej (i chyba nie tylko) My(sza) potrafi wykonywać nawet te czynności, które prowadzą do macierzyństwa. Tak więc nie ma żadnych wątpliwości – Naczelna są matką, a My jest kobietą.   

Pozostaje na koniec już tylko Jej mózg i jego głębia. Czy w tej głębi, w głębi swego środka i gdy zerwie się już wszystkie liście z tej kapusty, pozostanie kobieta? Z pomocą idzie nauka. Pominęliśmy różnice rzucające się w oczy, tuż po zrzuceniu ubrania. Pomińmy też wszystkie te szczegóły, gdzie znajduje się kapuściany stożek wzrostu i za co która półkula odpowiada. Prychnijmy wzgardliwie na te statystyki, że wśród kobiet więcej jest wirtuozów, a kompozytorami są chłopy. Zignorujmy organizację przestrzeni i umiejętność parkowania tyłem. Żachnijmy się wreszcie na ilość połączeń w „ciele modzelowatym” i łatwość w pozawerbalnej komunikacji. Jeżeli rozum mieszka w mózgu, to skupmy się na płci naszego mózgu. Nas interesuje My(sza) i myszy!

Płeć jest zdeterminowana genetycznie już na poziomie życia płodowego. Już wtedy zapada „decyzja” o przyszłym charakterze. Nasze matki jeszcze nie wiedzą, co powiją, a natura już zdecydowała, czy na świat przyjdzie wrażliwa i z natury bliźnim życzliwa dziewczynka, czy wojowniczy i agresywny tępaczek. Tak, my kobiety mamy pełne prawo to powiedzieć – za wojny i konflikty odpowiadają faceci (A.H. Buss). Gdy my wolimy niewinne plotki, kiecki i zakupy, oni gapią się na boks i obrazki z Afganistanu. Gdy my, ciche myszki, szorujemy gary, oni pakują na siłowniach. Gdy my wstajemy nocą do gorączki ich synów, oni już od rana lepią z nich przyszłych twardzieli. My pierzymy i prasujemy ich gacie, a oni w tych gaciach zgrywają potem samców. Kiedy dziewczynka z mysim ogonkiem ma 3 lata, 99% jej mowy jest zrozumiałe dla otoczenia. Chłopcom zabiera to jeszcze rok czasu, a taki Einstein zaczął mówić dopiero, gdy miał 5 lat. Z pisaniem i wyrażaniem myśli też u nich same problemy, bo takie już są te ich, pożal się Boże, geny...

Przychodzą na świat zakodowani. Zaczynają rosnąć i już w piaskownicy potrafią postawić na swoim za pomocą wiaderka. Krzykiem, biciem i gryzieniem ogłaszają światu, że za parę lat będą mężczyznami. Ich gorsza płeć mieszka w ich już zakodowanych łbach, a potem zaczyna się testosteron. Ciekawe, że przeciętna kobieta podczas hormonalnego wahnięcia, ma go i tak około 25 razy mniej, niż on ma go na co dzień. To testosteron odpowiada za jego nieustanne myśli o seksie. To on również odpowiada, za jego skłonność do podejmowania wyzwań, chęć współzawodniczenia, gotowość do ryzyka i walki. To nie rozum faceta chce wyprzedzić marudę na drodze, dorwać rywala i pobić wroga. To testosteron, wobec którego wychowanie i „społeczna rola płci” okazały się naiwnym mitem. Gdy oni pławią się swoim własnym sterydzie anabolicznym, my ledwie falujemy pomiędzy estrogenem i łagodzącym go progesteronem. To wszystko.

No dobra – jazda zaczyna się pod koniec cyklu – pierwszy hormon wciąż działa, a drugi wyparował. Wtedy lepiej nie podchodź! Uczeni uważają, że problem „zespołu napięcia” wynikający z biologicznego kalendarza księżycowego jest pochodną cywilizacji. Kobietę prehistoryczną, w stosunkowo krótkim czasie reprodukcyjnym, mogło spotkać najwyżej 10 okresów menstruacyjnych. Tylko 10, bo w pozostałym czasie karmiła, lub była właśnie w ciąży. Współczesną kobietę spotyka to 300-400 razy w  życiu, a niektóre z nich są w tym czasie gotowe nawet zabić. Zespół „ciężkiego napięcia przedmiesiączkowego” (NPM) jako pierwszy opisał Hipokrates w „Chorobach kobiet”, lecz dopiero w latach 60-tych XX w. przypadłość zdiagnozowano i opisano. We francuskim kodeksie karnym zakwalifikowano ją nawet jako „okresową chorobę psychiczną”, a w Wielkiej Brytanii sprytnym adwokatom w oparciu o NPM udało się dwa razy zmienić kwalifikację przestępstwa z morderstwa na zabójstwo.

W zakresie zmiany nastroju, normalne efekty hormonalne w tych dniach powodują zazwyczaj: nieznaczną depresję, pobudliwość, płaczliwość i ospałość. Ostre efekty hormonalne premenstruacji mogą zrobić z szarej myszki prawdziwego zbrodniarza: irracjonalne i niekontrolowane wybuchy gniewu, nienawiść do przyjaciół i agresja wobec najbliższych, gwałtowne reakcje na banalne prowokacje, niezwykłe zachowania społeczne – napaść na ludzi i (uwaga!) kradzieże. Bywamy wtedy straszne i przy odpowiednim zbiegu biologicznych okoliczności, nawet antropologowi od kultury może nie wystarczyć doktoratu. Jedynym ratunkiem jest wtedy zastrzyk ze zbawiennego progesteronu. Gdyby burmistrz spełniał przedwyborcze obietnice i gdyby w Ukcie powstał punkt apteczny i gdyby jeszcze były w nim ampułki z odpowiednim specyfikiem? Kto wie, czy w ogóle byłoby jakiekolwiek referendum?

Męska agresywność to podstawowa cecha odróżniająca faceta od kobiety. Od myszy po człowieka (z niewieloma wyjątkami w przyrodzie i tej jednej My(szy)) samiec jest z reguły bardziej agresywny. I wiemy dlaczego, a w wyjaśnieniu tego pomogły niejakiemu K.E. Moyerowi oczywiście myszy – wystarczy potrzymać samca w samotności, a następnie wpuścić do klatki drugiego samca. Walka rozpoczyna się natychmiast i intruz ma, jak na Obserwatorze. Potem samca się kastruje, aby zrobić z niego kompletnego poczciwca. Taki poczciwina kompletnie ignoruje kolejnego intruza i nawet na niego nie spojrzy. Intruza należy wtedy usunąć, a mysiemu kapłonowi dać zastrzyk z testosteronu.

Ciekawe, ale pan mysza, choć przecież nie ma tego, co jego zdaniem miał najcenniejsze, znów czuje, że je ma i walczy do upadłego. Jeszcze ciekawsze, że po testosteronie pani mysza, jeżeli podawano jej ten specyfik odpowiednio wcześnie, gdy była jeszcze panienką, też zachowuje się tak, jakby miała to, czego tak bestialsko pozbawiono jej partnera. A już absolutnie najciekawsze jest chyba to, że po testosteronie u pana myszy (obojętnie – z klejnotami, czy bez klejnotów) i u pani myszy wzrasta skłonność do alkoholu! Czyżby znaczyło to, że agresja lubi sobie walnąć? Zaiste, niezbadane są ścieżki biochemii i być może, że nawet zwykłe laboratoryjne myszy widują białe myszki.

Czy gdzieś tam głęboko My(sza) jest kobietą? Z pewnością, choć to chyba bardzo trudna kobiecość. Gdzieś pomiędzy przypływami estrogenu, odpływami progesteronu i chyba podpijanego jakoś testosteronu objawiają się kolejne cykle Obsrywatora. Dlatego na wszelki wypadek wszystkim byłym, obecnym i przyszłym aktorom ruciańskiego teatru zaleca się baczne obserwacje nocnego nieba i planowanie wszelkich spraw zgodnie z kalendarzem księżycowym.

Nów idzie? – kwiaty do Wojnowa!

Pełnia? – kwiaty i coś pod kwiaty!

A. Moir, D.Jessel: "Płeć mózgu. O prawdziwej różnicy między mężczyzną a kobietą"