Święto uświęcone harówą

   26 listopada 2011r., poza miłą okolicznością, że wypadał w sobotę, był zwykłym dniem i nie przeszedł do historii. A nie powinien był! Na Obsrywatorze ten dzień w ogóle nie został zauważony. Sprawdźmy sami: 25-go źle się zadziało w państwie duńskim, a 27-go od razu mogliśmy się spodziewać przerw w dostawie prądu i „strat w drzewostanie”. I już, to wszystko. 26-go listopada nie pojawił się żaden wpis i nie wiadomo, czym to wyjaśnić? Czyżby już dzień wcześniej zabrakło prądu, żeby odnotować zabraknięcie prądu? A może w tej herbatce z kopru włoskiego, co tak dobrze robi na wiaterki, za dużo było prądu i stąd ta luka w pamięci? Czasem tak bywa z piątku na sobotę, że potem cały dzień człek w boleściach przeleży. Kto nie zauważył, ten skończona gapa, ale my zapytajmy, czy w sobotę naszemu Obsrywatorkowi nie stuknął aby równo roczek? Tak jest! 26 listopada 2010r. ukazał się pierwszy wpis. Nasze małe BBC już od dawna samo siedzi, samo wstaje, a nawet samo łazi. Ostatnio, jak donoszą zawistnicy, podobno samo nie jeździ i trzeba je podwozić.  

   Czemu nie było koszy kwiatów, czemu zabrakło baloników, roześmianych hostess z orkiestrą wzdętą? Czemu w Grandialu, Kapiodoro lub Czarnym Koniu nie urządzono okolicznościowego bankietu z darmową wyżerką i ochlajem dla władzy (przeszłej, teraźniejszej i przyszłej) i ludu? Czemu, i to jest najważniejsze, nie było mównicy z Naczelną i okolicznościową przemową na okoliczność tak ważnego święta? Jakieś podsumowanie, jakiś bilans i rozmowa o niej i jej dziele? I to na żywo. Ori(Anka) tak kocha recenzować, wystawiać dyplomy i stawiać dwóje. Może i ona powinna czasem spróbować tego chleba.

   Jubileuszu nie było, a przyczyną nie jest ani nadmiar etanolu, ani wrodzona skromność czy nieśmiałość My/Naczelnej. Królowa wolnej prasy jest przeciwniczkąhucznego obchodzenia rocznic i już. Tak po prosu ma, że nie lubi takich jubli, a że kwiatów, baloników i dziecięcych korowodów jednocześnie jej brakuje, to kwestia jej wysublimowanego smaku. Ona sama może się czasem posolidaryzować z powstańcami, ale w sposób szczególny, bo to przecież więź szczególna – barykady powstańców i barykady z czasów stanu wojennego łączą ludzi.  

   Nie wiemy i już się nie dowiemy, jak wyglądałoby okolicznościowe sprawozdanie, a także ile należnych pochwał i blaszanych pucharów otrzymałaby sama od siebie, władz (przeszłych, teraźniejszych i przyszłych, które Ona wykreuje) oraz dozgonnie wdzięcznych czytelników.

   Być może My/Naczelna nawet nie zauważyła, że w tym dniu ma wolne i wciąż spokojnie tyrała? Może w pocie i znoju zbierała najświeższe informacje, spracowanymi rękoma przygotowywała kolejny artykuł i przekuwała fakty na prawdę? Jak mógł wyglądać ten szczególny dzień?

   Nie wiadomo, lecz snop światła może rzucić wyobraźnia wsparta na jej zapiskach. Święto mogło zostać zapomniane przez Naczelną z powodu pani Kowalskiej, która w tym dniu złamała nogę na dziurawym chodniku. Mogła też odbyć się jakaś potężna awantura z naburmuszonym urzędnikiem, którego za cholerę nie dało się wyminąć szerokim łukiem. A może przez cały dzień Naczelna pękała z dumy, bo ktoś kserował przysypanego żubra? A może zamiast pękać nasza Pani Redaktor „zbijała marną kasę” jednocześnie wypromywowywując nasz region?  

   Ktoś sobie siedzi w ciepełku i bzdury na blogu na Nią wypisuje,  tymczasem nasza bidula zrywa się o 3 w nocy i pruje z gazem do dechy (teraz raczej na piechotkę) do wypadku, Półprzytomna (lub może już wcale) coś pisze, a tu już piąta rano. Zaraz dzieciaka trza wyprawiać do szkoły, więc po co się kłaść? No patrzajcie tylko – tu już dzieciak wraca, a tam smarki w świetlicy się leją! No cholery można dostać z tą Uktą! Nawet se dziewucha komara nie przytnie, bo co pół godziny dzwonią! To Ona za aparat i w samochód (teraz raczej galopem) i na interwencję. Ona tu pędzi świat i prawdę uratować, do Warszawy komórkę nakręca, a tu nagle zza krzaka druga tura wyborów prosto na nią wylata. Masz ci los – „Jej” kandydat tekstu nie przysłał i Ona za cholerę nie może mu wyjaśnić, jakie to ważne. A tu jeszcze poseł – maruda poprawek nie naniósł i kudły na łbie się jeżą, bo Bełdany się zbełtały. Jednym słowem horror, koszmar, tragedia i makabra z tym dziennikarstwem. Całe szczęście, że jest przyjaciel, który może Jej powiedzieć z niewzruszonym spokojem: „Robisz to, na czym się znasz”, a my inteligentnie odgadujemy, że chodziło mu o… dziennikarstwo?

   Praca dziennikarza jest niewdzięczna. Władza nie chwali wcale, komentatorzy tylko od czasu do czasu, więc dla zdrowia wypada czasem pochwalić samą siebie. O pardon! Ludzie, na całe szczęście są jeszcze zwykli prości ludzie. Nie trzeba obchodów i jubileuszowych uroczystości, nie trzeba kwiatów, baloników i dzieci z laurkami. Czasem dziennikarz po wielu latach w tym dziwacznym zawodzie dostampia zaszczytu i może z niesamowitej dumy wprost pęc! Wystarczy, że pojechawszy na interwencję wysiądziesz z samochodu, a z tłumku ludzi ozwie się kobiecy głos – „Pani redaktor z Obserwatora, przepuśćcie.” I właśnie wtedy, w tak podniosłej chwili, z tej dumy i zaszczytu można wprost popuścić.

   Tak mógł wyglądać jubileusz Obsrywatora – święto uświęcone harówką. Nie wierzycie? No to tu poczytajcie sami. Zwróćcie też uwagę na tę ogrodzoną płotkiem Polskę po prawej stronie. Pod spodem jest spis, kogo bloger Voit banuje. Wypisz – wymaluj… kto?