Serwilizm i resentyment

   Pchła wielokrotnie już przepraszała swoich czytelników i pytała nawet w komentarzach, jak długo jeszcze ma się tak kajać poniżająco. Za co ta skrucha i skąd wyrzuty sumienia? - za pomyłkę. My/Naczelna strasznie się kiedyś pomyliła w swoich politycznych afektach i dziś chce ten błąd naprawić. Uwierzyła kiedyś swojemu „Zbyszku”, pomagała mu w kampanii i pisała jakieś ważne teksty. Gdy wygrał, też pomagała, jak umiała (i nie umiała). Miażdżyła przeciwników kanonadą artykułów i krótkimi seriami celnych komentarzy. Wrogów nowego burmistrza rozjeżdżała na gąsienicach Obsrywatora lub mieszała z błotem jej poligonu. Zarywając nocki i zdzierając sobie opuszki na klawiaturze, ocieplała wizerunek, aby wszyscy go pokochali.

   Nic nie trwa wiecznie, więc gdzieś tak w okolicach lata Obsrywator wreszcie przejrzał na oczy. Odemknęło się najpierw jedno ślipko, a potem odemknęło się drugie ślipko. Po ślipkach opadły ręce, a po tych ręcach opadła też i żuchwa. Nie wiadomo, czy coś jeszcze opadło, ale na pewno coś dopadło. Dopadły Pchłę Szachrajkę najpierw wątpliwości, a potem głębokie rozczarowanie. Dlatego całą jesień My/Naczelna spędziła na biciu się w te swoje szczupłe piersi, że uwierzyła kiedyś obecnemu, dała się zwieść i uwieść, omamić i omanić. Nie mogła i wciąż nie może sobie tego darować. Może w ekspiacji sypała nawet popiół na te włosy, samobiczowała się i poniewierała sobą po podłodze, a nawet mówiła pod swym adresem brzydkie rzeczy? Dziś nasza Pchła wciąż głęboko przeżywa rozczarowanie, jest sfrustrowana i jeśli wcześniej pomagała gminę psuć, to teraz pragnie ją naprawić.

   Że kobieta zmienną jest (jak piórko na wietrze) wiedział nie tylko Giuseppe Verdi, lecz tu chodzi o… dziennikarza. Dziennikarza, który kiedyś wzywał swego faworyta do czynu: Zbyszku – kiedy wreszcie wywalisz panią Jatkowską? Dziś ten sam dziennikarz trzyma kciuki za referendum.

Czy ktoś pamięta jej pierwszy wywiad z kandydatem na burmistrza? Wywiad opatrzony był zdjęciem przedstawiającym kandydata na burmistrza w kasku i z tym wiatrakiem na plecach. No to tego wywiadu już nie ma. Zniknął (może i on się odnajdzie?), a szkoda, bo był ładny, wyborczy i już wtedy pokazywał, jaki Obsrywator będzie. Przetrwał za to inny dowód serwilizmu, który aż razi, gdy się go zestawi z dzisiejszymi tekstami. Dziś, dawny serwilizm przerodził się w resentyment.  

Konferencja Mediów Polskich przyjęła, który nazwano Dziennikarskim Kodeksem Obyczajowym. W Kodeksie, pod numerem 10. znajduje się taki zapis: Dziennikarz, pełniąc swoje obowiązkizawodowe, oddziela od nich własną działalność polityczną i społeczną.

   Jednym z sygnatariuszy Kodeksu jest Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, którego Szachrajka podobno* jego członkinią. SDP przyjęło własny Kodeks Etyki Dziennikarskiej, gdzie w punkcie 21 jak byk stoi: Angażowanie się dziennikarzy w bezpośrednią działalność politycznąi partyjną jest również przejawem konfliktu interesów i należy wykluczyćpodejmowanie takich zajęć oraz pełnienie funkcji w administracji publiczneji w organizacjach politycznych.

   Nasza Pchła pewnie nawet nie wie, że czegoś tam jej nie powinna. Nie wie, że nie tylko nie może, ale najzwyczajniej pisać pewnych rzeczy jej nie wypada. Bo czy wolno napisać dziennikarce, że wierzy i trzyma kciuki, a nawet jest do dyspozycji? Jaką wiarygodność ma dziennikarz, który pisze „(…) tyle razy słyszałam zapewnienia, że to "już w poniedziałek", "na bank", że powoli zaczynam na to patrzeć z niedowierzaniem. Jeśli jeszcze chwilę pozwlekacie, przegracie, bo ludzie stracą zapał.” Czym do licha to jest, jeśli nie działalnością polityczną?    

No tak, ale czego oczekiwać od „dziennikarza”, który w swojej elektrycznej gazecie potrafi wyznać

„prywatnie lubię Opalacha, a Gryciuk przyprawia mnie o mdłości”

* - Ona jest, tylko oni nic o tym nie wiedzą.